Мен Қалыбай ініңіз ғой…

Мен ғой, аға, мен!

Нешетүрлі тақпақтар болады ғой өмірде.

«Ақын да Айға ұмтылған бір бала ғой» –

Сен керемет ақын екенсің ғой, бауырым-ай!

Сіз ғой керемет ақын!

«Бізде полемика мәдениеті дамымаған ғой, сыналған адам да, былайғы жұрт та бұған әдебиеттің ісі деп емес, жеке бастың мәселесі деп қарайды, дұрыс түсінбейді, мұның сізге не керегі бар?» деп сұрағанымда: «Маған түкке де керегі жоқ, тек «жұрттың құлағы үйрене берсінші, жастар өз ойын ашық айтудан қорықпауға болатынын түсінсінші» деп, пікірлерімді жасырмай айтып жүрем», – деген еді.

Басқа жазушылардың да «Әке», «Ата» деген сияқты шығармалары бар ғой, әкесін, атасын сағынып жаза салған.

Ендеше оған қажетті компоненттердің барлығы дерлік бар деген сөз ғой.

Кез-келген дүниені оқырманға ұсына беруге болмайды ғой.

Ол неге арналған дейсіздер ғой!?

Аспан астындағы ашық музейде не бар дейсіз ғой!?

– Иә, бірақ Лиза еврейка ғой.

Шіркі-і-ін, маған да осындай бір жүректің қандай қажет екенін білсең ғой!..

Кейін білді ғой, тек, өзінің ата-анасы ғана бет жыртыса береді екен.

– Үйде ғой.

Сонда сонша уақыт бұл әкесіне керексіз болғаны ғой.

Сынықсыз мына өмір тарқап кеткен базар секілді екен ғой.

Өзіне қамқор ғой, бірақ, анасы үшін иттен айырмашылығы жоқ әкесі мен жанашыр ағасы екеуін қатты сағыныпты…

Шіркін, осындай сәттер көп болса, ұзаққа созылса ғой.

«Бала ғой, еркін өссін» дейді.

«Өмір ғой бірі келген, бірі кетіп,

«Қолың қимылдаса, аузың қимылдайды» деген бар ғой, бала болсам да, еткен еңбегімнің нәтижесіз емес екенін жақсы түсінетінмін.

– Мектепке барған кезім 1932 жыл ғой.

Өкінішке қарай, біз бүгінгі ұрпақ сол Абайымызды да түсіндіре алмай жатырмыз ғой.

Егер ұқпайтын болса, сол халық өзінің ұлы адамын танымас еді ғой.

– Е‑е, қартайған адамда уайым көп болады ғой.

Мен көрген құқайды сендер білмейсіңдер ғой.

КГБ дейтін зәр-зауһан адымымызды аштырмады ғой біздің.

«Е.., Жаратушымыздың жаңа туындысы сен екен ғой!

Ішін жел айдаған құр боскеуде ғой?

Қанша дегенмен, оттан жаратылдым ғой!