– деп, ақ алтын сақинасы бар оң қолын кафеде отырған қыз-жігіттерге ұсынып, омырауына жетер-жетпес алқасын сәл қозғай, жымия басын изегенде сырғалары тербеле кетіп, иығына жетпейтін, сап түзеген шашының бойжеткеннің қимылынан бейтараптығы – оны жинақы, өз-өзіне қатал қарайтын, орындалған армандарының үстімен сенімді жүріп келе жатқан, әрбір әрекетінің өз есебі бар адам қылып көрсететіндей…

Өзіне жалтақтап келе жатқан досына мән бермеген қалпы басын тік ұстап…

Құдды бір Ризаның шашылып жатқан бөлмесіне құдайы қонақ болып суыт кіріп келген кісілер іспетті.

Жаңағы жаңбыр тамшыларымен бірге түскендей мөп-мөлдір жыр жолдары біздің бөлмеде секіріп, билеп бара жатқан тәрізді.

Бірақ, Әдебиет атты сиқырлы әлемді бетке алып, батыл адымдап бара жатқан жастардықандай Болашақ күтіп тұрғанын білмейтінбіз…

Тағы бір жолы сахабаларымен отырғанда, жандарынан бір кісіні жерлеуге апара жатқан көпшілікті көріп орнынан тұрып құрмет көрсеткен.

Өзім жуырда келген Атырау өңірінде де елге, дінге жанашыр азаматтардың қолдауымен осындай қоғам үшін маңызды жұмыстарды жандандыруға атсалысып жатқан жайым бар.

Әлімсақтан айтылып келе жатқан – «Мысыққа ойын керек, тышқанға өлім керек» деген мақал бар.

Олардың міндеті жүйткіп келе жатқан танктен секіріп түсе қалып, атакаға шығу, автоматтан оқ жаудырып, шынжыр табандылар өтіп кеткеннен кейін ұрыс даласында жаяу шұбырған жаудың көзін жою еді.

Келе жатып, кеше түнгі шайқаста қаңғыған снарядтан жарақат алып, жан тапсырғалы жатқан атқа кезігеді.

Сағаттың секундтық тілі өтіп жатқан уақыт бойымен жүйткіп қана қоймай, есін жиған жас солдаттың санасында қаза тапқан ағасы Қасымның өшпес бейнесін қайта жаңғыртты.

Бұл поляк костеліндегі орган аспабының дыбысы болатын: он сағат бойы ес-түзсіз жатқан Кемелді әскери санитарлар зембілге салып, жаралыларды уақытша қабылдау бекетіне айналған костелге әкелген шақта ксендз – католик шіркеуінің священнигі органда ойнап отырған-ды.

Жай жатқан жоқ, жаралы аяғын жаңа әдіс бойынша жаттықтыра берді.

Бір сәтте ой найзағайлары бірін-бірі алмастыра отырып, көкейде бұғып жатқан сан естелікті оятты.

Қарындасының өрт құшағында қайғылы қазаға ұшырауы да, қайғыдан есін жия алмай, есеңгіреп, атпен түн тұңғиығын бетке алып шаба жөнелген әкесі де, өзінің үстіне ине-жіптен жаңа шыққан «вельветканы» жөндеп кигізіп жатқан анасының аялы алақаны да, Ржев батпағында ажал құшқан ағасы Қасымның ойлы көздері де – бәрі-бәрі…

Әлем жаһанданып жатқан кезде, бүкіл әлемдегі адамдар басқа ұлттардың мәдениеті мен дәстүрін білгісі келді.

Аударылып жатқан шығармалардан сол елдің қазіргі әдебиеті туралы толық мәлімет алу өте қиын.

Аудан түгіл, совхоз орталығының өзінен елу-алпыс шақырым бұру жатқан Ақиіндегі жалғыз көпшілік орны – азық-түлік дүкені.

Күн батуға қарай бірте-бірте кішірейіп, көкжиекке сіңіп жоғалып бара жатқан сағымдарға, Қызылқұмның қиян бір шетінде елеусіз қалған осы бір ауылды орталықпен жалғастырып жатқан айдау қара жолға телміріп қарайды.

Күн батуға қарай бірте-бірте кішірейіп, көкжиекке сіңіп жоғалып бара жатқан сағымдарға, Қызылқұмның қиян бір шетінде елеусіз қалған осы бір ауылды орталықпен жалғастырып жатқан айдау қара жолға телміріп қарайды.

Бір қиырда жатқан осы бір шағын қыстаққа ол өзін алыс өлкеден кемдікүн қонақ болып, кемдікүн осылайша жалғыздықтан жабығу үшін келіп жүргендей сезінді.

Ал Қасқырбай болса: «Жоқ, жолдастар, мені ата-анамның азан шақырып қойған атымен атаңдар», - деп қарсылық білдіріп әуреленіп жатқан жоқ, қазақтығына бағып, көптің ыңғайына жығыла салды.

Тіпті бірде, үзіліс кезінде, театрдың екінші қабатындағы буфетте лимонад ішіп тұрып, дәл жанынан өте шығып бара жатқан екі-үш балеринаны есік пен төрдей жерден көру бақытына да ие болған.

Есік алдындағы қазандыққа от тұтатып жатқан Қамқа қыр басына сейілдеп қайтқан ұлын күндегідей айналып-толғанып қарсы алды.

Сол күні кешкілік ауылға кір-қоңын жуып, бірер күн отбастарында аунап-қунап қайту үшін оралған Ақиіннің қос басында жатқан шөпшілері сау ете қалды.

Цивилизациядан жүздеген, тіпті мыңдаған шақырым шет жатқан Қызылқұмның бір түпкіріндегі осы бір ауылда қазақ деген ақкөңіл, кеңқолтық бір халық бұл күндері көп жерде ұмыт бола бастаған өзінің төл қасиеті – қазақтығын ұмытпағанын осылайша жан-жақты дәлелдеп жатыр.

Ресейге қайта кету туралы ой Қасқырбайдың басына бұрын келмеген нәрсе еді, айтарын айтып салса да, енді қазір көңілінің осы кезге дейін өзіне де беймағлұм жатқан бір түкпірінен: «Е, кетсе несі бар!

Қараша үйде жатқан саққұлақ Қарамеңді шал да бұл кезде есік аузында жатқан калошын аяғына қоңылтаяқ сұға сап, керегенің басында ілулі тұрған сегіз өрім қамшысының сабын ашу-ызадан дірілдеген қолына сығымдай ұстаған күйі алысып-жұлысып жатқандардың жанына жеткен еді.

Қараша үйде жатқан саққұлақ Қарамеңді шал да бұл кезде есік аузында жатқан калошын аяғына қоңылтаяқ сұға сап, керегенің басында ілулі тұрған сегіз өрім қамшысының сабын ашу-ызадан дірілдеген қолына сығымдай ұстаған күйі алысып-жұлысып жатқандардың жанына жеткен еді.

Ойбай-ау, тып-тыныш жатқан елді дүрліктіруін-ай мынаның!

Сені әлгі «кәмәндірлерің» өсітіп тып-тыныш жатқан елдің шырқын бұз деп үйретіп жіберді ме?

Төсекке жатқан соң да көпке дейін ашуы басылмай-ақ қойды.

Бірақ менің бұл арманымды елеп-ескеріп жатқан жан жоқ.

Көз алдыма андыздап келе жатқан тайыншадай төбеттер елестеп, бойыма үрей шапты.

Иә, иттер, шынында да мені ұмытып, бірін-бірі кергілеп жатқан сияқты.

Оқудан келе жатқан Жақсығұлдың шуылдап алдынан жүгірдік.

Күллі КСРО тойлап жатқан мерекеде дүниеге келген балаға ырымшыл қазақ қандай есім беруі мүмкін?

Аспанға ұшып жатқан тұңғыш қазақ,

Адамның жаны үшін күрес жүріп жатқан заманда бұл аз ерлік емес.

Кейде ішкі энергияң сөніп бара жатқан кезде жанталасып біреуді іздейсің.

Су тасқынынан зардап шеккендерге арнап салынып жатқан шағын аудан ұзына бойы үш көшеден тұрады.